“Ciężko napisać w kilku zdaniach o tym, co się wydarzyło podczas naszych spotkań. Na pewno było to “coś” ważnego. Rozłożenie pracy na rok z kawałkiem pozwoliło i grupie, i samemu życiu, które równolegle biegło spotykając punkty styczne odmienić mnie. Odmienić, ale i pokazać korzenie bolączek, o których nie miałem pojęcia i niejako skruszyć ich fundamenty. Czy wszystko udało się załatwić? Jasne, że nie, ale nie taki był cel. To raczej dobra baza pod wypuszczanie gałęzi w już bardziej konkretne strony. Długość terapii zaliczam na plus, bo przez jej rozciągnięcie nabrała ona cech naturalności, niejako wkomponowała się w moje życie. I to chyba było dobre bo przez to jak z naczynia do naczynia, tak z grupy do codzienności przepływały informacje i doświadczenia. Mimo pewnego ustrukturyzowania, nie odczuwało się tego, często nawet o tym zapominało. Spotkania z czasem stały się czymś naturalnym, normalnym. Ludzie, z którymi pracowałem, przeszli z “tych obcych” traktowanych przeze mnie z dystansem, do ludzi z którymi się zżyłem i z którymi stworzyłem pewnego rodzaju więź. Wiele razem przeszliśmy, a to zbliża. Cieszę się, że zaryzykowałem (nie miałem najlepszego zdania o terapiach grupowych, raczej kojarzyły mi się z płytkim przedstawieniem w pop kulturze) i jestem wdzięczny wszystkim, łącznie z prowadzącymi za to, co mi daliście. Mam świadomość, że to dopiero początek drogi do pełniejszego uzdrowienia, ale jestem już do niej całkiem nieźle przygotowany.”